Sunday, November 30, 2008

งานแต่งเพื่อนษา

แล้วเพื่อนก็เป็นฝั่งเป็นฝาไปอีกหนึ่ง ^^

วันนี้เพิ่งไปงานแต่งงานเพื่อนษามา... ผมรู้จักเพื่อนษามาได้สองปีกว่าๆแล้ว ตั้งแต่ตอนที่เข้าทำงานที่ True Move ด้วยกัน ซึ่งก็บังเอิญว่าเราเข้างานพร้อมกัน และก็บังเอิญมาอยู่แผนกเดียวกัน จึงเป็นเหตุเริ่มต้นล่ะมั้งครับที่ทำให้เรากลายเป็นเพื่อนสนิท แม้วันนี้ผมจะไม่ได้อยู่ที่ True Move แล้ว เราก็ยังเกื้อหนุนกันอยู่ (จะพูดให้ถูกคงต้องบอกว่าษาเป็นคนเกื้อหนุนผมมากกว่า) และผมก็พูดได้เต็มปากจริงๆว่าษาเป็นคนที่ผมไว้ใจได้มากที่สุดคนหนึ่ง... ษาเป็นคนที่ทุกคนเห็นพ้องกันว่าเป็นคนน่ารักโดยธรรมชาติ ถ้าจะมีคนโกรธษาได้ มันต้องเป็นคนที่จิตใจไม่ปกติจริงๆ เพราะไม่ว่าจะยังไง ษาก็เป็นคนที่คนโกรธไม่ลง นั่นก็เป็นเพราะษาไม่เคยทำให้ใครโกรธ คงเป็นเพราะความเป็นคนเข้าอกเข้าใจ ขี้เกรงใจ และอัธยาศัยดีเป็นเลิศ ผมจึงสนุกและรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่คุยด้วยและทำงานด้วยกัน ถ้าวันหนึ่งผมมีบริษัทของตัวเอง รับรองได้เลยว่าผมจะขอให้ษามาช่วย :)

ผมรู้จักเรื่องส่วนตัวษาไม่มากนัก แต่ผมประทับใจที่ษามีแฟนแค่คนเดียวตั้งแต่โตมา และวันนี้ แฟนคนนั้นก็เปลี่ยนบทบาทมาเป็นสามีไปเรียบร้อยแล้ว จะมีสักกี่คนบนโลกนี้ที่โชคดีแบบเพื่อนษาของผม เจอคนรักที่ดีและจริงใจในครั้งแรกที่มีแฟน ถ้าบุญไม่พอจริงๆ คงไม่มีทางนะครับ

ผมดีใจกับเพื่อนผมจริงๆ ไม่ได้มีแกล้งพูดให้ดูดีเลยแม้แต่น้อย งานแต่งงานของเพื่อนษาวันนี้เป็นไปแบบเรียบง่ายแต่เป็นกันเองมาก... มากเสียจนผมยกให้เป็นงานแต่งงานที่ดีที่สุดงานหนึ่งที่ผมเคยไปมา ทั้งๆที่ไม่มีแขกระดับ VIP มาร่วมงานเหมือนงานอื่นๆ ไม่มีการประดับงานแบบสุดยอดอลังการ แต่พอรู้ว่างานเกิดขึ้นมาได้อย่างไร ผมก็ยิ่งประทับใจไปอีก

ก่อนจะถึงวันงาน พี่ๆน้องๆที่แผนก Partnership ทุกคน รวมทั้งคนต่างแผนก ก็มานั่งช่วยกันเตรียมงาน น้องเดียร์ พี่เอก และอีกหลายๆคน เจียดเวลางานมานั่งเตรียมอุปกรณ์ประดับงาน จัดแจงทุกอย่างคนละไม้คนละมือ พี่ดอนทำ MV ให้ดีเสียจนผมคิดว่าเป็น MV จริงๆ พี่จั๋มก็มาเป็นประธานในงานเป็นครั้งแรกในชีวิต พี่จั้มช่วยถ่ายรูป พี่แนนและพี่แอนเป็นหน้าม้าได้แบบธรรมชาติมาก ดีนะว่ามีความกล้าและบ้าติดตัวมามากพอ ทำให้งานโดยรวมออกมาแล้วรู้สึกได้ว่าทุกๆคนช่วยกันจริงๆ ผมประทับใจจริงๆ และผมก็รู้สึกดีจริงๆที่ได้เคยเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว Partnership นี้ ใครจะว่าไงผมไม่รู้ แต่นี่ก็คือครอบครัวหนึ่งของผม

ดีใจด้วจริงๆนะเพื่อนษา มีหลานมาให้แกล้งเร็วๆนะเพื่อน ^^

Thursday, November 27, 2008

ออกจากกล่องเล็กๆ ไปอยู่บนฟ้า

คืนนี้เป็นคืนที่สนุกดี ได้ไปนั่งบนยอดตึกตึกหนึ่งกลางกรุงเทพด้วยความบังเอิญ ตอนแรกก็แค่ตั้งใจว่าจะไปเจอเพื่อนเจนและเพื่อนโอ๋ เพราะเพื่อนโอ๋ดันเผชิญเหตุการณ์เลยร้ายหลายอย่างในช่วงไล่เลียกัน ราวกับเจอเบญจเพสทั้งที่วัยก็ล่วงเลยมาระดับหนึ่งแล้ว ตอนที่เจนโทรมาเรียกไปเที่ยว ตกใจเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคแบบนี้ "ชิว... ไปเที่ยวกลางคืนกัน โอ๋ request" โอ้.. รู้จักโอ๋มาก็สามปีกว่าๆ โอ๋เป็นคนที่กลับบ้านเร็ว หรือถ้าไม่เร็ว อย่างน้อยก็ไม่ใช่คนที่จะชวนเพื่อนๆไปดื่มหรือเต้นอะไรแบบนี้ เข้าใจว่ามันคงอึดอัดมากจริงๆ ด้วยความเป็นเพื่อนที่ดี และเบื่อกับการอยู่แต่ในวงจรยุง (สั้นๆและไม่มีอะไรตื่นเต้น) จึงรับปากไปทันที ทั้งๆที่จนเหลือหลาย

พอมาถึง ตอนแรกกะจะไปนั่งโซนเบียร์สิงห์ ฟัง ดา เอนโดฟิน.. แต่กว่าเราจะมากันครบ พี่ดาคงหลับไปแล้ว เลยต้องเร่รอนไปจนตัดสินใจกันไปจบที่ Red Sky พื้นที่หรูหราบน Centara ลมเย็น เห็นดาวชัดเจน เป็นพิ้นที่ที่ระดับสายตาสูงกว่ายอดตึกอีกหลายๆตึกกลางใจเมืองกรุงเทพ เป็นพิ้นที่ที่ถ้าใช้ตรรกะทั่วไป ก็จะพบว่าไม่เหมาะกับช่วงเวลาใกล้สิ้นเดือนของผมเลย แต่เอาวะ มาแล้ว ไปก็ไป... ผมชอบมากทันทีที่ขึ้นมาถึง มันดูดี ลมเย็น บรรยากาศปลอดโปร่ง คนที่นั่งๆอยู่ดูมีรสนิยม แต่ที่เหนือกว่ารสนิยมคือเค้าดูมีเงิน ไอ้เรามากันสี่คนแรก ได้แต่ถามตัวเองว่า "อะไรเอ่ย ไม่เข้ากับพวก" แล้วคำตอบก็เป็นสิ่งที่เราไม่อยากได้ยินมากนัก แต่พวกเราก็หน้าไม่อายจริงๆ ตอนสั่งไวน์ พี่บ๋อยถึงกับขอหัวเราะออกมาราวกับรู้จักกันมานาน แถุมเค้ามีขอเดินกลับไปหัวเราะกับเพื่อนพนักงานเสิร์ฟ... ไม่เป็นไร ความสุขมีไว้แบ่งปันกัน เราดีใจที่ทำให้คนมีความสุข...

คืนนี้คุยกันไปหลายเรื่อง เรื่องของเราเองบ้าง เรื่องชาวบ้านบ้าง สนุกดี ตลกบ้าง ไม่ตลกบ้าง แต่พอมีไวน์แปลกๆที่ไม่มีใครรู้จักเลยมาร่วมผสม มันก็กลายเป็นคืนดีๆไปได้ง่ายๆ จนกระทั่ง bill ออกมา ใครจะยังตลกอยู่หรือเปล่าไม่รู้ แต่ผมรู้สึกว่าชีวิตเศร้าขึ้นมาทันที... -_-"

จบละ... 555 นึกว่าจะมีอะไรมากกว่านี้ล่ะสิ ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังครับ ช่างเป็น blog ที่ไม่มีอะไรเลยจริงๆ แต่ผมแค่มีความสุขที่ได้เจอคนหน้าตาคุ้นเคยในเวลาที่ผมเหนื่อย และเบื่อ ขอบคุณเพื่อนเจนเพื่อนโอ๋ และเพื่อนๆอีก 3 ท่านที่ผมจำชื่อได้แน่นอน แต่ขอไม่ระบุ 555 แล้วไว้เจอกันใหม่ครับ คราวหน้าขอเป็นที่ที่ขาได้ทำงานหน่อยก็ดี วันนี้นั่งเยอะเกินไป...

สวัสดีครับ

Saturday, November 22, 2008

Almost the end of the year

หายไปพักใหญ่เลยทีเดียว แหะๆ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะหมดมุขที่จะเขียน เพราะชีวิตช่างเป็นวงล้อที่เรียบง่ายเหลือเกิน ตื่นไปทำงาน กลับบ้านนอน จะมีอะไรหน่อยก็คือการไปเที่ยวอ่างขางกับ MIM ที่เป็นการเอาตัวเองออกนอกวงเวียนนี้ได้ แต่ content ของการเที่ยวผมขอไม่เขียนถึงมากละกันครับ ไม่ใช่ไม่ประทับใจ ความจริงแล้วตรงข้ามเลยครับ เป็นการไปที่เหมือนเทน้ำลงไปบนต้นไม้แห้งๆง่อยๆให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง การไปเห็นไปได้ยินอะไรต่อมิอะไร ถึงจะไม่มีอะไรใหม่เลย เพราะผมไปเป็นครั้งที่ 3 แล้ว แต่ทุกครั้งที่ไปก็รู้สึกดีและแทบเสียน้ำตาทุกครั้ง ปีหน้าจะไปอีก และก็ปีต่อๆไปด้วยครับ

ช่วงนี้เริ่มหนาวแล้ว จะสิ้นปีอีกแล้วเหรอ.. หนึ่งปีที่ผ่านมามันเร็วจริงๆ เร็วจนเหมือนยังไม่ได้ทำอะไรเลย -_-" สิ้นปีปีนี้เปลี่ยนไปนิดหน่อย คงไม่ได้ไปกินอะไรอร่อยๆเป็นพิเศษวันคริสต์มาสอีก จะว่าไปก็นึกไม่ออกเลยเหมือนกันว่าคริสต์มาสกับปีใหม่จะทำอะไร ก็ถ้าไม่กลับไปหาพ่อแม่ ก็คงเที่ยวกับเพื่อน แต่ติดนิดหน่อยก็ที่วันหยุดหมดไปแล้ว ถ้าจะกลับก็คงต้องทำร่างกายให้อ่อนแอ แล้วก็ลาป่วยไป ... เข้าใจมากกว่าปีอื่นๆเลยทีเดียว ที่ว่าลมหนาวมาแล้วมันเหงาเนี่ย ปกติก็ขี้เหงาอยู่แล้ว ปีนี้คงจะต้องอาศัยกำลังใจของตัวเองมากเป็นพิเศษแฮะ แต่จะให้ออกไปเที่ยวนู่นนี่ก็ไม่อยากเหมือนกัน อยากเริ่มเก็บเงินไว้ไปทำอย่างอื่นแล้ว ไหนจะคอนโด และรถ และเผื่อวันนึงแต่งงาน 555 เตรียมล่วงหน้าไปไกลจริงๆ มองไปที่ขั้นที่ 10 แล้ว ขั้นแรกคือการมีแฟนยังไม่บรรลุเลย ประเสริฐจริงๆ...

เห็นมั้ยครับ มันไม่ค่อยมีเรื่องเล่าจริงๆ หรือจริงๆมันอาจจะมีแต่สะกัดออกมาเป็นเรื่องเขียนไม่ได้ ไว้ถ้าไงถ้าวัตถุดิบผมพร้อมแล้วจะกลับมาใหม่นะครับ

นอนหลับให้สบายและขอให้อุ่น ฝันดีทั้งคืนนะครับ :)