บันทึกส่งท้าย...แด่อ่างขางที่รัก

ปีที่ 5 แล้วที่กลับไปอ่างขาง แม้จะจำความรู้สึกปีแรกๆเป๊ะๆไม่ได้ แต่ก็รู้ว่าการตั้งตารอไปแต่ละครั้งเหมือนกับไม่เคยไปมาก่อน และการกลับมาจากอ่างขางก็จะมีความรู้สึกเหมือนกันทุกครั้งคือ อิ่มเอม, ศรัทธา, ตื้นตัน และเริ่มนับถอยหลังถึงวันที่จะได้ไปอีกครั้ง

จริงๆแล้วจะว่าไปสภาพแวดล้อมของอ่างขางแม้จะมีส่วนแต่ก็ไม่ได้เป็นปัจจัยหลักสักเท่าไหร่ อากาศเย็นๆ ป่าที่อุดมสมบูรณ์มันเป็นแค่ตัวประกอบฉากที่ทำให้เนื้อเรื่องหลักมีพลังและมีเสน่ห์มากขึ้นเท่านั้นเอง ส่วนหัวใจจริงๆของความประทับใจกลับเป็นเรื่องราว เป็นตำนาน เป็นจารึกที่มีไม่กี่คนที่รู้ น้อยคนที่ได้สัมผัส แต่กลับมีผลกับคนมากมายมหาศาล เป็นการให้ที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว การให้ที่ไม่ใช่เงินทองมากมาย ไม่ใช่การอวดอ้างเพื่อสร้างภาพ แต่เป็นการให้ที่หวังเพียงว่าคนรับจะอยู่ได้อย่างมีความสุขในทุกๆลมหายใจที่เหลือ การให้อย่างที่"พ่อ"คนหนึ่งจะสามารถให้"ลูก"ได้ ต่างกันแค่เพียงเรื่องราวนี้มีพ่อเพียงหนึ่งคน แต่มีลูกจำนวนนับร้อยพันที่ต่างทั้งที่มา ฐานันดร และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกันเลยทางสายเลือด ... เพราะอะไร"พ่อ"ที่ไม่ได้เป็นผู้ให้กำเนิดถึงให้"ลูก"ได้มากมายขนาดนี้

ในขณะที่ลงเขา ผมก็ได้แต่นึกทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่ได้ยิน และสิ่งที่ได้เห็น ... ตัวผมจากมาแล้วแต่บางอย่างของผมยังอยู่ที่นั่น ... เปล่า ผมไม่ได้ลืมอะไรไว้ แต่ผมตั้งใจที่จะฝากความศรัทธา ความตื้นตัน และความอิ่มเอมไว้ที่อ่างขาง... ผมจะกลับมาอีก ผมจะมาขอบคุณทุกๆคนที่นั่นอีกครั้งที่ทำให้เมืองไทยยังโคตรจะน่าอยู่ ขอบคุณจริงๆครับ

ผมรักในหลวงและจะขอเกิดมาเป็นเศษธุลีบนแผ่นดินของพระองค์ทุกๆชาติไป