ก็แค่ตัดแขนทิ้ง ชีวิตยังไปต่อไป

สองคืนที่ผ่านมา ใช้เวลารวมๆกว่า 5 ชั่วโมงในการคุยโทรศัพท์ ผมมีเรื่องราวที่ทำให้ต้องรู้สึกแย่มากๆเข้ามาให้ปวดกบาลอีกแล้ว ชีวิตเป็นไรเนี่ย เรื่องน่าเหนื่อยหน่ายเมื่อไหร่จะหมดซะที ในที่สุดวันนี้ผมก็ถึงจุดที่ผมเก็บต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เป็นจุดที่ผมถึงขีดสุด ต้องตัดมันออกไปชีวิตอย่างเด็ดขาด แล้วการตัดอะไรออกไปจากชีวิตแต่ละครั้งมันก็ทำให้ผมต้องน้ำตาตกทุกที แต่ทุกครั้งที่ผมเป็นอย่างนี้ ผมก็รู้ตัวดีว่า อีกแป๊บเดียว ผมก็จะแข็งแรงขึ้นอีก

ผมบอกกับตัวเองมาตลอดหลายๆเดือนที่ผ่านมาว่าผมแข็งแรง ผมไม่เป็นไร ผมเดินต่อไปได้แล้ว ผมไม่อ่อนแอ จนไม่กี่วันที่ผ่านมา ผมก็รู้ตัวว่าผมคงจะอวดดีมากเกินไป... การค้นพบอะไรที่ไม่ควรจะรู้เมื่อวาน เป็นจุดสำคัญอีกจุดหนึ่งของชีวิตเลยก็ว่าได้ มันเหมือนเหตุการณ์ในอดีตกลับมาฉายภาพซ้ำต่อหน้า แถมเป็นฉากบังคับดู ปิดตาไม่ได้ ปิดหูก็ยังได้ยิน Reality bites มันหมายถึงอย่างนี้นี่เอง ความจริงบางครั้งมันเจ็บปวดจริงๆ แต่ต่อให้เลือกใหม่ ผมก็ยังเลือกที่จะรู้ คราวนี้หนักกว่าครั้งอื่นๆ แต่ไม่เป็นไร ไม่ตาย เจ็บแค่ไหน ร้องไห้ให้หมดสภาพยังไง พรุ่งนี้ตื่นมา ชีวิตก็จะเดินต่อไป

ผมโทรคุยกับเพื่อนคนนึงนานมาก ทั้งพบความจริงที่ไม่เคยรู้ และยืนยันสิ่งที่ผมเคยสงสัย ผมจุกแอ้กอยู่สักพักแล้วก็รู้สึกดีขึ้น ผมตั้งใจว่าผมจะตัดสิ่งที่ทำร้ายผมออกจากชีวิตในทันที วันนี้ ผมก็ทำอย่างนั้นจริงๆ สิ่งที่เคยสำคัญที่สุด มีความหมายที่สุด รักที่สุด วันนี้ผมตัดมันออกไปแล้ว เหมือนแขนข้างนึง มันกำลังจะเน่า วันนี้ผมเลือกที่จะมีชีวิตต่อไป แขนหายไปข้างไม่เป็นไรหรอก แต่พอตัดไปแล้วจริงๆ ผมกลับเจ็บแฮะ ตั้งแต่เย็นมาผมโหวงเหวงมาก แขนผมหายไปไหน ผมจะทำอะไรได้ยังไง แขน แขน..!! เอาแขนคืนมา.. แล้วก็ถึงจุดที่ผมจุกจนจะอ้วก ผมอยู่เฉยไม่ได้ ผมอยากคุยกับใครสักคน ผมมองดูเบอร์แล้วผมก็เพิ่งจะรู้ว่า เวลาที่ผมต้องการคุยกับใครสักคนจริงๆ คนที่จะรับฟังจริงๆ มันมีไม่มากเท่าไหร่... ผมเลือกโทรหาคนที่เคยโทรมาร้องไห้กับผม เพราะผมรู้สึกสบายใจที่สุดสำหรับสถานการณ์ตอนนี้ พอโทรไป เจ้าตัวไม่รู้ว่าเกิดไรขึ้น เสียงร่าเริงมาทักทายผมเชียว พอผมยังไม่ทันเล่าอะไร ผมก็ระเบิดออกมาแบบไม่กั๊ก น่าอายจริงๆเลยกู เจ้าตัวตกใจเล็กน้อย มึงไม่เคยโทรหากูเลย พอโทรมา มึงก็โฮใส่กูเลยนะ เค้าคงคิดอย่างนั้น น่าอายสิ้นดี... แต่พอผมหมดก๊อกแล้ว ผมก็สบายใจขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เออ... ร้องไห้บ้างมันก็ดีนะ เก็บไว้อย่างเดียวมีแต่จะจุก ผมรู้ว่านี่แหละ จุดจบของความทุกข์ทั้งปวง ผมสั่งลามันด้วยการร้องไห้ครั้งใหญ่ไปละ ผมจะไม่วกกลับมาเรื่องนี้อีก ผมไม่อยากอ่อนแอแบบนี้อีก ผมร้องไห้ไว้ทุกข์ให้เรื่องน่าปวดกบาลนี้ละ ผมจะไปต่อละ...

ไม่รู้เหมือนกันว่าต่อให้ผมจบเนี่ย เรื่องกวนใจนี่มันจะจบไปด้วยหรือเปล่า ผมได้แต่หวังว่ามันจะไม่กลับมาอีก บทเรียนนี้แสนแพง ผมจะจำและเรียนรู้จากมัน ผมขอให้มันไม่เกิดขึ้นอีก แต่ต่อให้มันเกิดจริงก็เอาดิ แค่นี้ไม่ตายหรอก จะให้ปวดจี๊ดอีกสิบครั้งก็โอเค เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป

แขนเอ๋ย...ไปดีเถอะนะ